brać na rachunek

См. также в других словарях:

• rachunek — m III, D. rachuneknku, N. rachuneknkiem; lm M. rachuneknki, D. rachuneknków 1. «obliczanie, obliczenie za pomocą działań arytmetycznych; działanie na liczbach, liczenie, rachowanie; także liczby, pozycje, rubryki, na których ma się to działanie… …   Słownik języka polskiego

• brać — I ndk IX, biorę, bierzesz, bierz, brał, brany 1. «ujmować, chwytać, obejmować ręką, oburącz (także narządem chwytnym, np. u zwierząt, albo narzędziem); przystosowywać do niesienia, trzymania» Brać co palcami, ręką, zębami, łyżką, widelcem, łopatą …   Słownik języka polskiego

• sumienie — 1. Brać, wziąć kogoś, coś na swoje sumienie «brać, wziąć, przyjmować, przyjąć za kogoś, za coś odpowiedzialność moralną»: Ale tak kapitan, jak i pierwszy mechanik, którzy dostatecznie przejrzeli przestępczą grę swego armatora, nie chcieli wziąć… …   Słownik frazeologiczny

• własny — 1. Na własną prośbę; na własne żądanie a) «dobrowolnie, zgodnie z wolą zainteresowanego, na jego życzenie»: Policja podała, że na własną prośbę wypisał się ze szpitala. Rzecz 15/03/2000. b) żart. «z własnej winy»: (...) wbrew zdrowemu rozsądkowi …   Słownik frazeologiczny

• Polnische Grammatik — Dieser Artikel beschreibt die Grammatik der polnischen Sprache unter Einbeziehung einiger sprachgeschichtlicher Anmerkungen und dialektaler Besonderheiten. Das Polnische als westslawische Sprache hat in der Deklination wie die meisten anderen… …   Deutsch Wikipedia

• na — I {{/stl 13}}{{stl 8}}przyim., łączy się z biernikiem {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wskazuje na kierunek ruchu przestrzennego określony przez wyrażenia, w których przyimek {{/stl 7}}{{stl 8}}na {{/stl 8}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• sumienie — n I; lm D. sumienieeń «właściwość psychiczna, zdolność pozwalająca odpowiednio oceniać własne postępowanie jako zgodne lub niezgodne z przyjętymi normami etycznymi; świadomość odpowiedzialności moralnej za swoje czyny, postępowanie» Czułe,… …   Słownik języka polskiego

• iść — ndk, idę, idziesz, idź, szedł, szła, szli 1. «przenosić się z miejsca na miejsce, posuwać się stawiając kroki; stąpać, kroczyć; w pochodzie: maszerować» Iść pieszo, piechotą, na piechotę. Iść na palcach. Iść ostrożnie, pewnie, śmiało. Iść na… …   Słownik języka polskiego

• komis — m IV, D. u, Ms. komissie 1. blm «rodzaj pośrednictwa handlowego, zawodowa sprzedaż (kupno) ruchomości we własnym imieniu, lecz na cudzy rachunek, za określoną prowizją» Prowadzić komis. Zajmować się komisem. Oddać, brać, przyjąć coś w komis. 2.… …   Słownik języka polskiego

• komisowy — komisowywi «odnoszący się do komisu; kupowany, sprzedawany w komisie; trudniący się komisem» Sprzedaż komisowa. Handel komisowy. Sklep komisowy. Kwit komisowy. komisowe blm w użyciu rzecz. «prowizja komisanta za dokonanie kupna lub sprzedaży… …   Słownik języka polskiego

• z — I 1. «litera oznaczająca spółgłoskę z, wchodząca także w skład dwuznaków: rz, cz, sz, dz» ◊ Od a do z «od początku do końca; wszystko» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo zębowa, szczelinowa, twarda, dźwięczna» II 1. «przyimek łączący się z… …   Słownik języka polskiego